مرکب از دو واژه (اور) و (میه) = اور که در اصل بصورت: (اور) یا (آور) به فتح (ا) و یا بشکل الف(آ)و به ضمه (و) و سکون (ر) بوده، یک واژه کردی و به معنی آتش است. اما چون زبان کردی بعد از ورود اسلام به ایران شیوه نوشتاری پهلوی را ازدست داده و از این به بعد با الفبای عربی، به یک شیوه بدون اعراب نوشته میشده ، خواننده صورت سهل تری را برای تلفظ کلماتی که با آن نامانوس بوده، برگزیده است. از این رو هر وقت با واژه(آور) روبرو شده، آن را با ضمه (ا) و سکون (و) و (ر) خوانده که تلفظی است غلط ولی سهلتر ازصورت اصلی آن است، و در اثر کثرت استعمال به صورت غلط مشهور آن تا به امروز باقیمانده است. و (میه) تصحیف: (مای یا ماد) است. بنابراین نام شهر اورمیه در اصل به صورت: (آورمای،آورماد،اورمای،اورماد) بمعنی آتش ماد بوده است، و این به سبب وجود آتشکده های مهمی که مادهای زردشتی در آنجا برپای داشته اند، صورت گرفته است. اینکه برخی گفته اند (اور) به معنی شهر و (میه) به معنی آب و در نتیجه اورمیه به معنی شهر آب است، بی ربط است زیرا نه ( اور) به معنی شهر و نه (میه) به معنی آب است! چون این نامگذاری مربوط به زمان آمدن اعراب به ایران نیست! بلکه نام شهر اورمیه (آتش ماد) نامی است قدیمی و مربوط به زمان (مادها) نیای کردان امروزیست که درآنجا ساکن بوده اند، و دانشمندان قدمت این شهر را حتی تا زمان حضرت زردشت پیغمبر بزرگوار ایرانی کرد به عقب برده و آنرا شهر زردشت خوانده اند و گویند: زردشت این شهر را بنا نهاده است.

متاسفانه امروزه شکل تاریخی نام این شهر باستانی تحریف شده و به غلط ارومیه نوشته میشود ولی خوشبختانه در محاوره محلی نام باستانی آن همچنان متداول است